Σε τούτο το νυχτέρι
η Σανκάρ κι η Μπαλιστρέρι
μου κρατάνε συντροφιά.
Κι η νύχτα η κοροϊδεύτρα
κράζει και λαλεί
πάλι νταλγκάδες το παιδί.
Αρχέγονες οι μνήμες,
τα παπούτσια φαγωμένα
απ’ τις κοκκινόπετρες.
Στην ξενιτιά δεν πήγα
ούτ’ αρρώστησα
μα το κλαρίνο με τρυπά.
Ανάμεσα στο Βέγα,
τον Ντενέμπ και τον Αλτάιρ
υπάρχει μία θέση του ουρανού
όπου θα πάω σαν γίνω
σκόνη αστρική,
για κει σας κλείνω ραντεβού.
Этот текст прочитали 319 раз.