Μια αρκούδα σαν το Βούδα
με καπέλο και βερμούδα
σ’ ένα Smart μια μέρα μπήκε
και ποτέ δεν ξαναβγήκε.
Δεν μπορούσε να κουνήσει,
ν’ ανασάνει, να μιλήσει
σφηνωμένη στο τιμόνι
ένιωθε έρημη και μόνη.
Πως διψάει, πως πεινάει
τι να πιει και τι να φάει.
Για να βγει, να ξεκολλήσει
έπρεπε ν’ αδυνατίσει.
Μόνη ήταν σωτηρία
μια νάρκη χειμερία,
όμως μες στο καλοκαίρι
το χειμώνα πώς να φέρει.
Πως διψάει, πως πεινάει
τι να πιει και τι να φάει.
Για να βγει, να ξεκολλήσει
έπρεπε ν’ αδυνατίσει.
Χιόνια έβλεπε και κρύα
μόνο με τη φαντασία,
ώσπου ύπνος την επήρε
τρεις βδομάδες κι έξι μήνες.
Ξανά ξύπνησε το Μάρτη
λυγερή και ντελικάτη,
απ’ το Smart αμέσως βγήκε
και ποτέ δεν ξαναμπήκε.