Το ρομάντζο μας να γίνει παραμύθι,
να το λέει στα εγγονάκια η γιαγιά
και ποτέ να μην χαθεί από την λήθη
για να ζει μέσ’ στων ανθρώπων την καρδιά.
Το ρομάντζο μας θα γίνει ένα τραγούδι
να το παίζουνε της νύχτας τα βιολιά,
και την Άνοιξη π’ ανθίζει το λουλούδι,
να το λένε τ’ Ανοιξιάτικα πουλιά.
Κι όσοι αγαπούν, να μιλάνε πάντα
για το ρομάντζο μας που ποτέ δε γερνά,
και στην ψυχή τους σαν ήλιος να μπαίνει,
να την θερμαίνει παντοτινά.
Το ρομάντζο μας να γίνει μια ανεμώνα,
μέσ’ στον κήπο της αγάπης μας να ζει,
και την Άνοιξη να φέρνει στον Χειμώνα
που θα φθάσει όταν γεράσουμε μαζί
και την Άνοιξη να φέρνει στον Χειμώνα,
στον Χειμώνα που θα φθάσει όταν γεράσουμε μαζί.