Δώσε μου λόγια να σου μιλήσω
στάλα απ’ το φως σου μεσ’ την καρδιά
δώσε μου βήματα να προχωρήσω
κι ότι θελήσεις παρ’ το ξανά
Ποτήρι κι άδειασα για να γεμίσω
πόνου κι αγάπης θείο κρασί
και μόνο δάκρυα να σου χαρίσω
βρέχει η ψυχή μου αν το θες εσύ
Κυλάει το αίμα μου μικρό ρυάκι
μεσ’ τον δικό σου ωκεανό
και λαχταράει να στάξει όρκο
στ’ απέραντο σου το σ’ αγαπώ
Το χέρι κράτα μου και μην τα’ αφήνεις
σαν πέφτω, βοήθα με να σηκωθώ
θέλω να γίνω ότι εσύ ορίσεις
δείξε μου δρόμο να τον διαβώ
Μέσα σε στίχους και σε εικόνες
χώρεσες πάλι Απέραντο
όπως και τότε εδώ κι αιώνες
μέσα στη φάτνη νιογέννητο
Χαρά αρχέγονη, ελπίδας θαύμα
σταλάζει το Αίμα σου νέκταρ ζωής
Αιωνιότητας δρόμος το Τραύμα
Αγάπη, Φως, σκοταδιού Νικητής
Этот текст прочитали 483 раз.