Να 'ρχεται η άνοιξη, να 'ναι τα τζάμια ανοιχτά,
να 'χεις στ’ αμάξι σου δίπλα σου το ταίρι σου μόνο.
Το καλοκαίρι σου τέρμα στο κύμα μπροστά
να μου δίνεις φωτιά και να λιώνω.
Να 'ναι φθινόπωρο σ’ ένα μικρό θερινό
μ’ ένα πουλόβερ για δυο ριγμένο στους ώμους.
Κι ύστερα αγάπη μου κάτω απ’ τον ίδιο ουρανό
να χαράζει η καρδιά κι άλλους δρόμους.
Στη ζωή μας συχνά κάνουμε όνειρα
και μετά στα μισά τα ξεχνάμε.
Πάντα η πρύμνη θα βλέπει τ’ απόνερα
μα η πλώρη θα λέει πάντα πάμε.
Ψάχνει να βρει ο χειμώνας στο σπίτι γωνιές
χώρο ελεύθερο κάπου να φτιάξει ένα τζάκι.
Κι όπως θ’ ανάβουνε σπίθες τη νύχτα οι ματιές
θα σου πω σ’ αγαπώ στο καπάκι.
Στη ζωή μας συχνά κάνουμε όνειρα
και μετά στα μισά τα ξεχνάμε.
Πάντα η πρύμνη θα βλέπει τ’ απόνερα
μα η πλώρη θα λέει πάντα πάμε.