Μ’ iPhone και με Android,
με Coelho και Freud,
με όλα τα Comfor του κόσμου,
έγινα θεός δικός μου.
Ο αέρας απ’ τη Δύση,
τους ρωμιούς έχει μεθύσει,
τρώνε οι ποιμένες ψάρι,
και το τίμιο χορτάρι.
Νέα τάξη των πραγμάτων,
εξουσίες εγκλημάτων,
γιαλαντζί τα όνειρα μας,
κι η ουρά για τα παιδιά μας.
Αμάν, αμάν,
αμάν, αμάν,
που στο διάολο μας παν;
Όσο Spiro τόσο Spero,
αχ Ευρώπη πια σε ξέρω,
ζω στο ΝΑΙ κι ας λέγω ΌΧΙ,
σαν ψαράκι στην απόχη.
Της ζωής μου πνεύμα πλάνο,
ξέχασα πως θα πεθάνω,
μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα,
αχ αριστερή μου πτέρνα.
Νέα τάξη των πραγμάτων,
εξουσίες εγκλημάτων,
γιαλαντζί τα όνειρα μας,
κι η ουρά για τα παιδιά μας.
Αμάν, αμάν,
αμάν, αμάν,
που στο διάολο μας παν;