Σε δύσβατα λαγκάδια βάδισες
σε απάτητα ξωκλήσια έγειρες
την ύστατη μνήμη στις φλόγες παράδωσες.
Κι η ματιά σου θυμίζει μια μπαλάντα παλιά
που ηχεί ξεχασμένη μες στη νύχτα
κι απλώνει κλαδιά
να ενώσει τις όχθες που μας χώρισαν.
Ανείπωτη ευχή σε σκλάβωσε
σε τόπο αιχμηρό κι ανήλιαγο
μα κάθε αστροφέγγιαμα πίσω σε φέρνει.
Μοναχός τριγυρνάς στο συννεφένιο πέπλο του
ύπνου μας
καρτερώντας το φιλί που σε λυτρώνει
αλύπητα η όψη σου
στον ίσκιο μας χαράζει σταυροδρόμια.
Κατάμεστες πλατείες σε βούβαναν
άπληστα βλέμματα σε έδιωξαν
μα χόρεψαν οι άνεμοι σε ένα σου νεύμα.
Κι ματιά σου θυμίζει μια μπαλάντα παλιά...
Θα απλώσω το χέρι μιαν ακόμη φορά
προσπαθώντας ένα φάντασμα να αγγίξω
που όλο γλιστράει
και που οι μέρες φευγάτες κατακρίνουν.