Άμον πουλίν το χειμωγκόν*(1)
κρούω το παραθύρι σ'
έγάπ'ς θρυμμούλια*(2) ψαλαφώ*,
δόμα*(4) ν’ άγιάζ" ό κύρη σ'.
Τερώ νά ευρίκω άμον πουλίν,
φωλέαν γιά νά κεΐμαι,
άνοιξον τ’ έγκαλιόπο σου,
ν’ εμπαίνω νά χουλεϊμαι*(5).
Κ’ εσύ άγροπερίστερον
πώς θέλτς νά τυριαννίεις με,
σιμά σ’ θέλω νά κάθουμαι
κ’ εσύ παραμερίεις με