Άπέσ’ ς σήν κάμαρη μ’ φωτάζ'
έναν κερόπον μόνον,
ατό πα άργολύεται άμόν
ντό λύν’ με ο πόνον.
'Σ σ’ ωτία μ’ άκουσκεύκουνταν
λαλίας χουσιντία*(1),
κι η κάμαρη μ’ `έν’ εΰκαιρον,
έρημον εγκλησία.
Ίσκιάδες*(2) γυροκλώσκουνταν
γριβών’ νε* `ς σά τουβάρια ,
μαύρα ζαϊφ'κα*(4) και ψηλά
τερούν νά ευρίκ'νε `χνάρια*(5).
Κ’ έσύ πουδέν `κί φαίνεσαι,
τιδέν νισάν'*(6) `κι διεις-ι,
επαίρες στράταν μακρινόν
και `κι τερείς οπίσ'-ι.