Φεύγουν τα όνειρα πετάνε
σαν ταξιδιάρικα πουλιά
που κάποιοι τα παραφυλάνε
πυροβολούν και λύνουν τα σκυλιά.
Είσ’ ένα αστέρι στο σκοτάδι
πολύ αχνό στον ουρανό,
χαμένο μου όνειρο και χάδι
που εσκόρπισες σαν τον καπνό
Η καταιγίδα θα τσακίσει το κατάρτι,
ένας αγέρας θα φυσήξει δυνατός,
θα σε θυμάμαι καθιστό στο σκαλοπάτι,
να μου γελάς και να λούζεσαι στο φως.
Πώς θα μπορέσω να κρατήσω χαρακτήρα
και να γυρίσω το κεφάλι και να πω
στη μοίρα μου που με μισεί
πως ήσουν όνειρο κι εσύ
που είσαι η ζωή μου η μισή
κι έχεις χαθεί.
Φεύγουν τα όνειρα πετάνε
σαν ταξιδιάρικα πουλιά
κοίτα τα χρόνια πώς περνάνε
μας ξεγελούν, παλιώνουν τα φιλιά.
Είσ’ ένα αστέρι στο σκοτάδι
πολύ αχνό στον ουρανό,
χαμένο μου όνειρο και χάδι
που εσκόρπισες σαν τον καπνό