Η μέρα παίζει θέατρο
κι η νύχτα κοροϊδεύει
κι ο ήλιος σεληνιάζεται
και το φεγγάρι αργεί
κι εμείς πουλιά παράξενα,
κανείς δε μας πιστεύει,
φωλιά έχουμε τον ουρανό
και πέταγμα τη γη.
Έλα στη θέση μου
και δες πως είν’ ο κόσμος
όμορφος, άσχημος,
παράλογος, σοφός,
ψέμα κι αλήθεια ένα κουβάρι
κι όμως από παντού μπορείς,
αν θες, να δεις το φως.
Τα μάτια σου είναι θάλασσα,
τα λόγια σου αέρας,
τα χέρια σου ψηλά κλαδιά
στα σύννεφα ακουμπούν,
κι εγώ βαρκούλα στ’ ανοιχτά
ακολουθώ το τέρας
κι αν θα χαθώ στο πέλαγος
ποτέ να μη με βρουν.
Έλα στη θέση μου
και δες πως είν’ ο κόσμος
όμορφος, άσχημος,
παράλογος, σοφός,
ψέμα κι αλήθεια ένα κουβάρι
κι όμως από παντού μπορείς,
αν θες, να δεις το φως.