Ήταν λεβέντης, ήταν νιος,
καλλιτέχνης ταπεινός.
Ήρθε από τη Μικρασία
μέσα απ’ τον κατακλυσμό.
Δυο χορδές περιουσία,
μια καρδιά για τον καημό,
αμάν τον καημό.
Ήρθε με τη φωνή ζεστή,
τα όνειρα πολλά,
κι έκανε σάλτα να πιαστεί
στον ουρανό ψηλά.
Του τραγουδιού ήταν δουλευτής,
της καρδιάς ο γητευτής.
Τον είπαν μάγκα και ρεμπέτη
γιατί τραγούδαγε καημούς.
Μα αυτός μαζί του κουβαλούσε
και πόνους και πολιτισμούς,
ναι πολιτισμούς.
Ήρθε με τη φωνή ζεστή,
τα όνειρα πολλά,
κι έκανε σάλτα να πιαστεί
στον ουρανό ψηλά.
Δύσκολα χρόνια πέρασε,
το όνειρο δεν άνθισε.
Τον πρόλαβε η κατρακύλα
με πόρνης πρόσωπο αγνό
και της μυτιάς η ανατριχίλα
στου Βαρβακείου το στενό,
αμάν το στενό.
Ήρθε με τη φωνή ζεστή,
τα όνειρα πολλά.
Μα έμεινε άπιαστη η ζωή
κι ο ουρανός ψηλά.