Της νύχτας τα τροπάρια
τραγούδια κολασμένα,
σαν του φονιά την άρια
για αστέρια σκοτωμένα.
Κι αν τραγουδήσεις μη το πεις
κι ούτε σταυρό να κάνεις,
στα δυο σαν στάλα θα κοπείς
σαν μνήμη θα πεθάνεις.
Η νύχτα κόβει με σουγιά
της μοίρας τα χοντρά λουριά
κι από το κατακάθι
καινούργια αστέρια πλάθει.
Στις μάντρες τα αγάλματα
φεγγάρια νυχτωμένα,
γυρίζουνε χαράματα
με ρούχα ματωμένα.
Κι ένα φεγγάρι σαν παιδί
δεν θέλει να πεθάνει,
ψηλά κοιτάζει για να δει
τον ουρανό που χάνει.
Η νύχτα κόβει με σουγιά
της μοίρας τα χοντρά λουριά
κι από το κατακάθι
καινούργια αστέρια πλάθει.