Μένω στον όροφο τον έκτο
οι τοίχοι από πλαστικό
Ακούω τις βρισιές τα χνώτα των άλλων
ο κήπος μου από μπετόν.
Σαν τα ποντίκια μεσ’ τις τρύπες
δεν μπαίνει εδώ το φως
Βαρέθηκες πια να φύγεις είπες
μα ο δρόμος σου κλειστός.
Έξι πατώματα κενό η αυλή μου
και λιποτακτώ
Από τον φράχτη της ψυχής μου
σε περιβόλι αδειανό.
Σ’ έξι ορόφους στοιβαγμένοι
πρόσωπα σκοτεινά
Είμαστε εδώ φυλακισμένοι
μ’ όνειρα διάτρητα.