Μεσάνυχτα πάλι, Θεέ μου, τι χάλι,
με πόρτες κλειστές και καπνό στο ταβάνι,
κανέναν δε θέλω αφού εσύ λείπεις,
δε θέλω να δουν πως ζω σαν αλήτης.
Δε θέλω να μάθεις πως έφυγες κι έγινα λιώμα,
αρρώστησα, πήρα του πόνου το χρώμα,
δε θέλω να μάθεις πως σαν τρελός σε θέλω ακόμη,
πως πίνω καπνίζω και γίνομαι σκόνη.
Μεσάνυχτα πάλι, Θεέ μου, τι χάλι,
με φώτα σβηστά και ποτήρια,
τηλέφωνο παίρνουν μα πώς ν’ απαντήσω,
δε θέλω να δουν πως κοντεύω να σβήσω.
Δε θέλω να μάθεις πως έφυγες κι έγινα λιώμα,
αρρώστησα, πήρα του πόνου το χρώμα,
δε θέλω να μάθεις πως σαν τρελός σε θέλω ακόμη,
πως πίνω καπνίζω και γίνομαι σκόνη.