Άνοιξα πάλι το παράθυρό μου
μήπως και τύχει να με θυμηθείς,
μα όπως σβήνουνε οι φωνές του δρόμου
σβήνουν κι οι ελπίδες μου να ξαναρθείς.
Απελπισία να σ’ αγαπάω χωρίς ελπίδα
απελπισία τα βήματά σου να καρτερώ,
είμαι δεμένη στο παρελθόν μας με αλυσίδα
κι απελπισμένη, κι απελπισμένη θα σ’ αγαπώ.
Έρχεσαι πάλι μες στην κάμαρά μου
σαν ένας ίσκιος κι όλο με κοιτάς,
κι όλα θαμπώνουνε απ’ τα δάκρυά μου,
ας ήταν ν’ άκουγα πως μ’ αγαπάς.
Απελπισία να σ’ αγαπάω χωρίς ελπίδα
απελπισία τα βήματά σου να καρτερώ,
είμαι δεμένη στο παρελθόν μας με αλυσίδα
κι απελπισμένη, κι απελπισμένη θα σ’ αγαπώ.