Ο δρόμος ο αμαρτωλός
ήτανε στην αρχή γλυκός
μα όσο πέρναγε ο καιρός
γινότανε φαρμακερός.
Όπου να χτυπήσω
δεν μ’ ανοίγει πόρτα,
υστερνή μου γνώση
να σε είχα πρώτα.
Μες στο μεθύσι το τρελό
άρχισα να κατρακυλώ
κι εδώ που είμαι δυστυχώς,
δεν με λυπάται κι ο Θεός.
Όπου να χτυπήσω
δεν μ’ ανοίγει πόρτα,
υστερνή μου γνώση
να σε είχα πρώτα.