Πώς να το πλέξω τ' όνειρο
στον ίσκιο των ματιών σου
δίχτυ μου γίναν οι κλωστές
κι εγώ πληγή εντός σου.
Κι είναι η ζωή νύχτα πικρή
και στο μηδέν βουλιάζω
κι είναι η καρδιά μια φυλακή
που μέσα της σπαράζω.
Κι είναι οι στιγμές μόνο γραμμές
σαν ράγες άδειου τραίνου
που κάνει λάθος διαδρομές
για εκείνους που προσμένουν.
Πώς να το χτίσω τ’ όνειρο
άδεια η αγκαλιά μου
πέτρες οι λέξεις πλήγωσαν
τα ακροδάχτυλα μου.
Κι είναι η ζωή νύχτα πικρή
και στο μηδέν βουλιάζω
κι είναι η καρδιά μια φυλακή
που μέσα της σπαράζω.
Κι είναι οι στιγμές μόνο γραμμές
σαν ράγες άδειου τραίνου
που κάνει λάθος διαδρομές
για εκείνους που προσμένουν.