Παίζω τα βράδια τη Δυσδαιμόνα
σε επαρχία του Χειμώνα
σβήνουν τα φώτα το πλήθος ξένο
κι εγώ στο τέλος να πεθαίνω
να πεθαίνω
Τον ερωτά σου πως να ξεχάσω
πες μου πως να σε ξεπεράσω
με τον Οθέλο να με σκοτώνει
θα νιώθω πάντοτε μόνη
πάντοτε πάντοτε μόνη
Αλλάζω ρούχα αλλάζω ήθος
τέρμα για σήμερα ο μύθος
και παραγγέλνω κονιάκ για δύο
στο ξεχασμένο καφενείο
καφενείο