Έχω ένα σπίτι κόντρα στην λύπη
που όλη μέρα μπαίνει φως, το βράδυ γίνεται χαμός
Έχω παρέες, στιγμές ωραίες
Κι ας ξέρω πως κανείς δεν είναι κανενός
Μα είναι που αράζει η μοναξιά
στο καναπέ μου και γελά
και δεν αντέχω να της πω πως δεν την θέλω πια εδώ
Και που να βρω ξανά χαρά
Αφού με τρώει η μοναξιά
Κι εσύ μου λείπεις, ναι μου λείπεις, τραγικά
Είμαι φευγάτη, είμαι κεφάτη
Όταν μιλάω στον κολλητό και κανονίζω για ποτό
Παντού γυρνάμε, καλά περνάμε
Μα κάτι με έχει γονατίσει από καιρό