Κάθε που φτάνει το βράδυ
μάτια φεγγάρια σβηστά,
η απονιά κρύο χάδι
τα μονοπάτια κλειστά.
Πληγή που κρατάει στο χρόνο
πληγή μες στα στήθια βαθιά,
μα ποιος τον μετράει τον πόνο
τον πόνο σε ξένη καρδιά.
Κάθε μου δάκρυ που στάζει
θα ‘χει χρώμα απονιάς
κι ένας καημός το προστάζει
κάποιας αγάπης παλιάς.
Πληγή που κρατάει στο χρόνο
πληγή μες στα στήθια βαθιά,
μα ποιος τον μετράει τον πόνο
τον πόνο σε ξένη καρδιά.