Κάποτε ένας σοφός
είχε γράψει μια σοφία
με ελάχιστα ψηφία
κάτω απ’ του κεριού ρο φως.
“Η γυναίκα είναι μια”,
είχε γράψει ο σοφός
και η αγορανομία
το υπέγραψε σαφώς.
Στην Αθήνα στη Λαμία
και στο εξωτερικό
απ’ το ίδιο υλικό,
γράφεται το θηλυκό.
Στο Λονδίνο φερ’ ειπείν,
και τη Ρώμη, στη Βιέννη
μέσα στη ζωή εν γένει,
στο γραφείο, στο μετρό
έμαθα να τη μετρώ
και να τη χαρακτηρίζω
τη γυναίκα με το ροζ,
τη γυναίκα με το γκρίζο.
Τη γυναίκα την αστή,
αλλά και την κουλτουργιάρα
με τα γαλλικά τσιγάρα
και τη φούστα τη σκιστή,
που όλο ψάχνει για να βρει.
Την ποιοτητα, ή κάτι
που δε βρήκε τελικά,
τη γυναίκα στο κρεβάτι.
Στην πλατεία οι γιαγιές,
που το ναι το λένε yes
όταν τα εξήντα πιάσουν,
τρώνε το προφιτερόλ τους
αλλά τρώνε και το “ρο”,
μόλις δούνε νεαρό
για να εντυπωσιάσουν.
Τη γυναίκα με το ήθος
και με το γυμνό το στήθος
τη Μπαρντώ, την Καρντινάλε
κι άλλες στο μυαλό σου βάλε
και ετούτη και εκείνη,
όλες με μαγιό μπικίνι
τις λατρεύω κι ας μου κάνουν
τη ζωούλα μου πατίνι.
Φίλοι μου, καλοί μου φίλοι,
θα γνωρίζετε σαφώς, πόσο εκτιμώ το θήλυ.
Και ας έλεγε ο σοφός,
“όλες οι γυναίκες ίδιες όταν σβήσουμε το φως”.
Προσπαθούσε να μας πείσει,
ότι δήθεν τι και πως
γιατί μάλλον ο σοφός
δεν μπορούσε να.