Και να που τα ταξίδια μείναν μόνο όνειρα
και να που οι φωνές και τα τραγούδια σώπασαν
και να που η ζωή τώρα κυλάει πιο γρήγορα
και να που τα παιδιά και τα παιχνίδια χάθηκαν.
Δε φταίω εγώ που μεγαλώνω,
χτυπάει πισώπλατα ο χρόνος,
δε φταίω εγώ που μεγαλώνω,
φταίει η ζωή που είναι μικρή.
Ραγίσαν τα φεγγάρια που ‘χε φέρει η Άνοιξη,
μαρμάρωσε το φως στο τελευταίο νύχτωμα,
φτιασίδι ερωτικό που θα φοράει το αύριο,
στις πιάτσες της βροχής όταν πουλιέται Σάββατο.
Δε φταίω εγώ που μεγαλώνω,
χτυπάει πισώπλατα ο χρόνος,
δε φταίω εγώ που μεγαλώνω,
φταίει η ζωή που είναι μικρή. ( χ2 )