Άπτερες νίκες
νωθρά κι απρόθυμα
φυλάνε απόψε το κενοτάφιό μου
και λιγοστά πια κέρματα ζωής
πέφτουνε μέσα στη στέρνα των ευχών μου
ουράνια τόξα ασπρόμαυρα.
Και θάλασσες ανάλατες
πέτρινα χέρια κι αγκαλιές
σαν να τα μαρμάρωσαν μάγισσες κακές.
Κι εμείς κέρινα αγάλματα
δεν αγγιζόμαστε
μήπως από αγάπη λιώσουμε.