Κάποτε μ’ ένα σου φιλί
αγκάλιαζα του ουρανού τ’ αστέρια
τώρα μ’ αφήνεις στη σιωπή
κι έχω στα μάτια μια βροχή
και αδειανά τα χέρια.
Τα χείλη σου έχουν αγκάθια
που κάθε μέρα με τρυπάνε
και πώς ν’ αντέξω αυτόν τον πόνο
άνθρωπος είμαι και ματώνω.
Κάποτε μ’ ένα σου φιλί
μ’ ανέβαζες στου ουρανού τα ύψη
μα των ματιών σου η ενοχή
χάνεται τώρα στη σιωπή
και κάτι πάει να κρύψει.