Τι τραγούδι κι ετούτο απόψε
που ανεβαίνει και υφαίνει
με ηχώ από κρύσταλλο καρδιάς
τ’ αστέρια.
Τι γιορτή πηγής, καρδιάς γαμήλιας,
δεν υπήρξα παρά μια λακκούβα σκοτεινιάς.
Τώρα δαγκώνω διάστημα
καθώς βρέφος τη ρώγα του βυζιού
τώρα γίνομαι στουπί
στο μεθύσι από Σύμπαν, από Σύμπαν.
Τι γιορτή πηγής, καρδιάς γαμήλιας,
δεν υπήρξα παρά μια λακκούβα σκοτεινιάς.
Τώρα δαγκώνω διάστημα
καθώς βρέφος τη ρώγα του βυζιού
τώρα γίνομαι στουπί
στο μεθύσι από Σύμπαν, από Σύμπαν.