Νεραντζιά σε λέν’ κι εσένα,
άσπρο ανθάκι κι ευωδιά,
δυο νεράντζια χρυσωμένα,
δυο πουλιά μέσ’ στα κλαδιά,
δυο νεράντζια χρυσωμένα,
δυο πουλιά μέσ’ στα κλαδιά.
Πού θα γείρω, τι θα γίνω,
πώς κοιμάσαι μοναχή,
τι γαλάζιο, η νύχτα, κρίνο
μέσ’ στων άστρων τη βροχή,
τι γαλάζιο, η νύχτα, κρίνο
μέσ’ στων άστρων τη βροχή.
Κοίτα λάμψη και χρυσάφι
νεραντζιά, νεραντζιά,
η ψυχή μου τρέμει, ελάφι,
πάνω απ’ τα μαβιά νερά.
Όλος βάφτηκα στον μούστο
νεραντζιά, νεραντζιά,
το ξανθό φεγγάρι κρούσ’ το
με τα πόδια τ’ αργυρά.
Πώς τινάζεις το σεντόνι,
στο χαγιάτι, τα πρωϊνά,
λες και η ρούγα μας απλώνει,
για το πέλαγο, πανιά,
λες και η ρούγα μας απλώνει,
για το πέλαγο, πανιά.
Κι όπως μένεις στο κατώφλι,
τα βραδάκια, σιωπηλή,
σπάζει τ’ άστρο, γκρίζο τσόφλι,
βγαίνει αηδόνι και λαλεί,
σπάζει τ’ άστρο, γκρίζο τσόφλι,
βγαίνει αηδόνι και λαλεί.
Κοίτα λάμψη και χρυσάφι
νεραντζιά, νεραντζιά,
η ψυχή μου τρέμει, ελάφι,
πάνω απ’ τα μαβιά νερά.
Όλος βάφτηκα στον μούστο
νεραντζιά, νεραντζιά,
το ξανθό φεγγάρι κρούσ’ το
με τα πόδια τ’ αργυρά,
το ξανθό φεγγάρι κρούσ’ το
με τα πόδια τ’ αργυρά.