Για ποιον χτυπά το τελευταίο καμπανάκι
ένας φόβος μου παίρνει το μυαλό
μήπως τυφλός φτάνω τώρα προς το τέρμα
κι οι ευκαιρίες ήταν μέχρι εδώ
Κοιτούσα γύρω μου μονάχα το σκοτάδι
σαν τη σκόνη εκεί είχα σκορπιστεί
σβήνοντας πίσω μου κάθε ένα σημάδι
σ’ ένα ταξίδι χωρίς επιστροφή
Βγαίνω στον κόσμο, θεριό αγριεμένο
από μια φυλακή που είχα φτιάξει εγώ
αυτά που θέλω πια δε θα περιμένω
είναι εδώ, το ξέρω καλά πως θα τα βρω
Είναι τα όνειρά μου δίκοπα μαχαίρια
μου ανοίγουν κι άλλο την πληγή
και τρέχει μέσα από τ’ ατίθασά μου χέρια
γλυκά η ψυχή μου αιμορραγεί
Εγώ πληρώνω τις δικές μου αμαρτίες
δε θα τις κρύψω μέσα στη σιωπή
μ’ αυτές θα φτιάξω άλλες ιστορίες
για να με πάρουν σαν μαγικό χαλί