Χάλασε φαίνεται πάλι ο καιρός
σκοτείνιασε η ψυχή, θύμωσε ο ουρανός.
Οι μέρες μας γεμάτες θλίψη και οργή
κι αυτή η παράξενη ατέλειωτη σιωπή.
Χορεύει ο κόσμος με το ψέμα αγκαλιά
το λαιμό του σφίγγει σα θηλιά.
Κανείς δεν νοιάζεται δε θέλει πια να δει
σκάβει μια τρύπα και χώνεται στη γη.
Μια αλυσίδα με κρατά
μια ρίζα ο τόπος μου που με τραβάει βαθιά
Πήρε ο κόσμος φωτιά
και ο φόβος ξυπνά
μια μαύρη αυγή μια παλιά εποχή
ξημερώνει ξανά.
Ακούω γύρω μου άναρθρη κραυγή
η ομπρέλα είναι τρύπια στου μίσους τη βροχή.
Περπατώντας στα βρώμικα νερά
το δρόμο μου να βρω μήπως και φύγω μακριά.
Εδώ δεν πάω πουθενά
ούτε θα σταθώ όρθιος ξανά.
Πήρε ο κόσμος φωτιά
και με ρούχα παλιά
μια καινούρια εποχή και μια μαύρη αυγή
ξημερώνει ξανά.
Χάλασε φαίνεται πάλι ο καιρός
σκοτείνιασε η ψυχή, θύμωσε ο ουρανός.
Οι μέρες μας γεμάτες θλίψη και οργή
κι αυτή η παράξενη ατέλειωτη σιωπή.