Βασιλιά με είχες ντύσει μια μικρή αποκριά
τα κοράλλια και τ’ αστέρια τ’ ουρανού
λάμπαν στο νου.
Μ’ είχες σκεπάσει μ’ ένα κόκκινο πανί
είχα θρόνο του σπιτιού σου το σκαλί
και λαός μου εσύ.
Με στρατούς
από λουλούδια ηλιοτρόπια κι ουρανούς
με καράβια που τα σέρνουνε πουλιά
πάμε μακριά.
Εγώ θα είμαι της καρδιάς σου ο βασιλιάς
εσύ άστρο που όλη νύχτα θα γελάς
και θα με κοιτάς.
Τώρα πια δεν είμαι της καρδιάς σου ο βασιλιάς
τα κοράλλια και τ’ αστέρια τ’ ουρανού
λάμπουν αλλού.
Έχει περάσει η δική μας η στιγμή
κουρασμένη μέσ’ στα χείλια μου η φωνή
μακριά μου εσύ.