Είναι στιγμές που το μυαλό γεμίζει με φωτιά,
σκέψεις μου καίνε το φτερό και πέφτω χαμηλά•
σκέψεις χωρίς καμία λογική,
βάζω, απλά, στην έρημο φωνή.
Άσε με εμένα να ταΐζω εδώ φαντάσματα ξανά.
Άσε να βουλιάζω στην αγρύπνια μου, κοιμήσου εσύ ζεστά.
Κοιμήσου βαθιά.
Μη με κοιτάς,
χαμηλά όταν πέφτω,
μη με ρωτάς κι αμφιβάλλεις για μας.
Μονάχα να με χωράς,
όταν σου περισσεύω.
Μη με πουλάς
σε παλιές σου αγάπες
που ακόμα χρωστάς.
Μη με πουλάς, μη με ρωτάς, μη με κοιτάς.
Απομεινάρια από κραυγές που ξύπνιο με κρατούν,
ψάχνουν νανούρισμα απ’ το χτες κι απώλειες μετρούν•
και σταματούν κι αρχίζουνε ξανά,
για να με δουν να πέφτω χαμηλά.