Ψυχές στα σύννεφα προσμένοντας την άνοιξη
με μια υποψία της χαϊδεύονται με σκέψεις
Κοιτάζοντας πάντα ψηλά μες στην κατάνυξη
ένα βιβλίο παιδικό μ’ ακραίες λέξεις.
Λέξεις πικρές, λέξεις γλυκές και άδεια πρόσωπα
με προσευχές όλο ξορκίζουν εφιάλτες
Μιλούν με λέξεις που όλο κόβονται απότομα
Μιλούν με λέξεις για να μην κρύψουν αυταπάτες.
Μα είναι ο πόνος αυτό που μας ενώνει
Μονάχα ο πόνος μένει δίχως να παλιώνει
Ήχοι κυλούν μέσα στις φλέβες τους σαν αίμα
και είναι εκεί ακόμα και όταν δεν ακούνε
Μόνο αν τις έβλεπες θα πρόδιδε το βλέμμα
πως ό,τι σκέφτονται ποτέ τους δε θα πούνε.