Παγωμένο το κρεβάτι
και τριγύρω ερημιά
θεέ μου πώς να κλείσω μάτι
μες σ’ αυτή την παγωνιά.
Είναι αυτό το ίδιο στρώμα π’ αγαπιόμαστε μαζί
έχει τ’ άρωμα σου ακόμα,
σχήμα το δικό σου σώμα
κι ότι ζήσαμε ακόμα εδώ πέρα ζει.
Τόσα όνειρα που πήγαν
πως μπορεί να ξεχαστούν
σαν κυνηγημένα `φύγαν
πριν συντρίμμια γκρεμιστούν.
Είναι αυτό το ίδιο στρώμα π’ αγαπιόμαστε μαζί
έχει τ’ άρωμα σου ακόμα,
σχήμα το δικό σου σώμα
κι ότι ζήσαμε ακόμα εδώ πέρα ζει.