Τίποτα δεν έχω τελικά
από τ’ ουρανού τα υλικά
που ’θελε η καρδιά: δυο διπλά φτερά
να πετάει σε μέρη μακρινά.
Τίποτα ώσπου φάνηκες εσύ,
δώς μου των ματιών σου το κρασί
να μεθύσω μια, για όλα τα κορμιά
που ’χουνε στο δρόμο κουραστεί.
Βήμα βήμα, τοίχο τοίχο
η ζωή μου χρόνια περπατά.
Δώσε μου καρδιά να φύγω
απ’ αυτού του κόσμου τη σκιά.
Βήμα βήμα, τοίχο τοίχο
η ζωή μου χρόνια περπατά.
Δώσε μου καρδιά κι ανοίγω
της αγάπης τα διπλά φτερά.
Τίποτα δεν έζησα χωρίς
να φοβάμαι μην τσαλακωθείς,
γκρίζα μου καρδιά, που από τα γνωστά
λίγο πιο μπροστά δεν προχωρείς.
Τίποτα, μα βρέθηκες εσύ,
πάρε του κορμιού μου το χαρτί,
δίπλωσέ με μια, βάλε μου πανιά
κι άνοιξέ μου κύμα στη ζωή.
Βήμα βήμα, τοίχο τοίχο
η ζωή μου χρόνια περπατά.
Δώσε μου καρδιά να φύγω
απ’ αυτού του κόσμου τη σκιά.
Βήμα βήμα τοίχο τοίχο
η ζωή μου χρόνια περπατά.
Δώσε μου καρδιά κι ανοίγω
της αγάπης τα διπλά φτερά.