Ήρθες εκεί που πίστευα
πως ήμουν ξεχασμένος
απ’ τη χαρά του έρωτα
κι ένιωσα ευτυχισμένος.
Όμως με γέλασες κι εσύ
μέσα στσι δυο σου αγκάλες
μ’ έμαθες πως υπάρχουνε
και πίκρες πιο μεγάλες.
Σαν τον ανεμοστρόβιλο ήρθες μες στη ζωή μου
με διάλυσες, με ρήμαξες κι έκαψες τη ψυχή μου.
Και τώρα στα ερείπια γυρνώ και στα συντρίμμια
τα πάντα είναι αδιάφορα στου κόσμου την ασκήμια.
Μου ‘ταξες χίλιες δυο χαρές
με ουρανούς κι αστέρια
και μια βραδιά τα γκρέμισες
μες στου αλλουνού τα χέρια.
Όπως εγώ έτσι κι αυτός
δε ρώτησε να μάθει
σε πήρε μα του εύχομαι
ότι έπαθα μην πάθει.
Σαν τον ανεμοστρόβιλο ήρθες μες στη ζωή μου
με διάλυσες, με ρήμαξες κι έκαψες τη ψυχή μου.
Και τώρα στα ερείπια γυρνώ και στα συντρίμμια
τα πάντα είναι αδιάφορα στου κόσμου την ασκήμια.
Με δίδαξες τι πάει να πει
διπρόσωπη γυναίκα
να είμαι πιο προσεκτικός
για να μου βάζω δέκα.
Έκατσα συλλογίστηκα
κι είπα στον εαυτό μου
θα μ’ αγαπήσω πιο πολύ
αν θέλω το καλό μου.
Σαν τον ανεμοστρόβιλο ήρθες μες στη ζωή μου
με διάλυσες, με ρήμαξες κι έκαψες τη ψυχή μου.
Και τώρα στα ερείπια γυρνώ και στα συντρίμμια
τα πάντα είναι αδιάφορα στου κόσμου την ασκήμια.