Με γλέντια με γραμμόφωνα
με χίλια δυο μεράκια
που σβήνουνε σκοτούρες και φαρμάκια
θα κάνω τη φιγούρα μου
και θάρθω απόψε βράδυ
στις δώδεκα μες το βαθύ σκοτάδι
Με πόνο θα σου τραγουδώ
με μπουζουκάκι φίνο
να σου θυμίσω τα παλιά
στον Άγιο Κωνσταντίνο
Για σένα γω αλήτεψα
κι έγινα ρεμπέτης
μπερμπάντης και ξενύχτης και σερέτης
και δε σου καίγεται καρφί
για το δικό μου πόνο
που κάθε μέρα πνίγομαι και λιώνω
Μια νύχτα φεγγαρόλουστη
ένα βραδάκι φίνο
μη μ’ αρνηθείς το ραντεβού
μικρή μου που σου δίνω