Άλλαξες
δεν είσαι πια τέλος και αρχή
δεν είσαι πια το πάθος και η ενοχή
δεν είσαι πια αυτή η φωτιά
που ζητάει να με κάψει
Άλλαξες
κι όλα μοιάζουν μ’ όνειρο θαμπό
κι εγώ που ακόμα σ’ αγαπώ
όσο καιρό θα σ’ αγαπώ
θα `μαι μια πόρτα ανοιχτή
που θα χτυπάει στον αγέρα
Και τις νυχτιές σαν φυσάει βοριάς
ποιας παρηγοριάς φως μπορώ να ξαναδώ
τώρα που δεν είσαι όπως παλιά...
Και στη ζωή φυσάει βοριάς...