Τ’ απόγευμα τρελαίνεσαι
κι έξω στους δρόμους βγαίνεις
το σούρουπο μαζεύεσαι
και σαν φλογίτσα τρέμεις
Κι όλο μου λες,
πως η ζωή είναι χάρη
μέχρι που να `ρθει ένα πρωί
να σβήσεις σαν φεγγάρι
Τις νύχτες σου τις χόρεψες
και τώρα ξεμακραίνεις
τα χρόνια σου τα ξόδεψες
κι άλλα δεν περιμένεις
Κι όλο μου λες,
πως η ζωή είναι χάρη
μέχρι που να `ρθει ένα πρωί
να σβήσεις σαν φεγγάρι