Κάτω απ’ το σύννεφο η μέρα αρχίζει
κι η λάσπη έφτασε ως την καρδιά.
Ο δρόμος άδικος με πόνο αρχίζει
και τ’ άστρα γίνανε μαύρα σκυλιά.
Για πού τραβάμε μέσα στη μπόρα
και πού θα βρούμε φλέβα βαθιά;
Τρόχος στο αίμα μου μέσα γυρίζει
και με ερημώνει πικρή φωτιά.
Άκουσε ύπνε μου, μη με κυκλώνεις,
ξέρω τη μοίρα μου και τα σκυλιά.
Με πας στη ρίζα σου να με σκεπάσεις
μ’ άδικα χώματα, μ’ άλλη θηλιά.
(Κι αν πάρω, νύχτα μου, την ατραπό σου
πού θα με βγάλει η λησμονιά;
Θα δεις, θα δέομαι στον ερχομό σου
τριμμένο μέταλλο μες στα νερά.)