Πάντα θα κλαις τις Κυριακές
που όλες οι σιωπές δε σε χωράνε
πάντα οι ίδιες αντοχές
θα φτάνουν ως την άκρη και θα σπάνε.
Πάντα θα χάνεις συλλαβές
τα λόγια σου ένας παλιός καθρέφτης
θα σε ζαλίζουν οι φωνές
δυο βήματα θα κάνεις και θα πέφτεις.
Κι αν σκοτείνιασες
κι άμα νομίζεις όλα πια τα έχεις χάσει
έλα, εγώ είμαι εδώ
σ`το ορκίζομαι κι αυτό πως θα περάσει.
Πάλι το βράδυ δε θα βγει
τα πόδια σου ξανά δε σε κρατάνε
πάλι στην ίδια φυλακή
τα μάτια σου τους τοίχους να μετράνε.