Εκειό τ’ αηδόνι μίλησε
με τη φωνή της τρέλας,
εκειό το στόμα φίλησε
τον κόρφο της κοπέλας.
Πρωί το φύλλο λύγισε
στη γη να πει τραγούδι
δειλά το βράδυ ρίγησε,
στο μάγουλο το χνούδι.
Κρυφά καθώς ανέμιζε
φεγγάρι του χειμώνα
ο νιος στο κύμα αρμένιζε
απάνω στη γοργόνα.
Ποτέ του δεν ξανοίχτηκε
τόσο βαθιά καράβι,
ποτέ τόση δεν πνίχτηκε
χαρά μες στο σκοτάδι.