Κακό μου, κακό μου, τι λόγια πικρότατα
μου `φερες, άνθρωπε! Πώς δάκρυσα εγώ
για τον άθλιον αυτόν ξεπεσμό των πατέρων μου
που χάσαν τη δόξα την προγονική
τις τιμές που κληρονομήσαν
έτσι εγώ κατάντησα
να με λένε Ψωροκώσταινα
Μα εσύ, καλό μου τυχερό
ήρθες εδώ σωτήρας μου
εγώ από σένα κρέμομαι
κι εγώ και τα κλωσσόπουλα
να κοδομήσουμε
να κατοικήσουμε
Σπίτι να ιδούν τα μάτια μου
οικόπεδο στην Αττική
κι ας είναι απόξω απ’ το Μενίδι
να χώσω το κεφάλι μου
να μη φοβάμαι κεραυνούς
ούτε πλανήτες μακρινούς
Μόνο πες μου τι να κάνω
γιατί δεν αξίζουμε να ζούμε
αν με κάθε τρόπο δεν την ξαναπάρουμε
τη δικιά μας Βασιλεία