Σου `χα δώσει να φορέσεις
ό,τι μπόρεσα να βρω:
αλυσίδα, μια καρφίτσα
κι ένα ξύλινο σταυρό.
Φτωχικά κι αν ήταν λούσα,
τίποτ’ άλλο δεν μπορούσα.
Βγήκαμε μαζί σεργιάνι,
Κυριακή στην αγορά.
Κι όσες φόραγαν φουστάνι
μου μαυρίζαν τη χαρά.
Φτωχικά είν’ τα δικά μου
και πονούν τα σωθικά μου.
Επιστρέψαμε στο σπίτι
τα μεσάνυχτα στη μια.
Σαν ξεντύθηκες, φορούσες
του Θεού κληρονομιά.
Σε κοιτούσα με μαγεία.
Σ’ αγαπούσα σαν Αγία.