Ένας φαντάρος χόρευε
στην άκρη της ταβέρνας
μ’ ένα καημό που θα μπορούσε
να `χει ο καθένας.
Εσύ κρατούσες τα κλειδιά
και μ’ άφηνες απ’ έξω,
ακόμα ένα μαρτύριο
που θα `πρεπε ν’ αντέξω.
Όσους τραυμάτισε η ζωή
τους θεραπεύει η νύχτα
με δυνατά ζεϊμπέκικα
παυσίπονα στην πίκρα.
Ένα φεγγάρι έγερνε
και μ’ άγγιζε στον ώμο
μες στο βαθύ σκοτάδι σου
μου φώτιζε τον δρόμο.
Μονολογούσα κι έλεγα
πως τέλειωσαν τ’ αστεία
πως δε θα ξαναζήσω πια
μια τέτοια απελπισία.
Όσους τραυμάτισε η ζωή
τους θεραπεύει η νύχτα
με δυνατά ζεϊμπέκικα
παυσίπονα στην πίκρα.