Έχω να λάβω γράμμα σου
σαράντα μέρες τώρα,
τάχα να ζεις ή χάθηκες
σαν το πουλί στην μπόρα;
Μέρα και νύχτα ξάγρυπνη,
με μάτι δακρυσμένο,
τον ταχυδρόμο να φανεί
στη στράτα περιμένω.
Σωστός αιώνας φαίνεται
σε μένα κάθε ώρα,
κι έχω να λάβω γράμμα σου
σαράντα μέρες τώρα.
Άλλοι μου λεν’ πως πέθανες
κι άλλοι πως ζεις για μένα,
κι άλλοι πως μ’ απαρνήθηκες
και παν’ όλα χαμένα.