Το καραβάνι ξεκινάει για ξένους τόπους,
δίχως κέφια και βιολιά,
γιατί η τσιγγάνα που πονά, δεν τραγουδάει
νοσταλγεί κάποια αγκαλιά!
Τσιγγάνικη καρδιά μην αγαπάς τόσο τρελά!
Πατρίδα και φωλιά, έχουμε εμείς,
σαν τα πουλιά την ξενιτιά!
Έχε γεια, γλυκό μου αγόρι
κι αν φεύγω μακριά σου,
πάντα εγώ την αγκαλιά σου,
θα νοσταλγώ όσο θα ζω!
Θυμάται πάντα και ζητά τα δυο του χέρια,
την τρελή του αγκαλιά.
Κοιτάζει πάντα και φιλά, κάποιο πορτραίτο
και σε δάκρυα ξεσπά.
Τσιγγάνικη καρδιά μην αγαπάς τόσο τρελά!
Πατρίδα και φωλιά, έχουμε εμείς,
σαν τα πουλιά την ξενιτιά!
Έχε γεια, γλυκό μου αγόρι
κι αν φεύγω μακριά σου,
πάντα εγώ την αγκαλιά σου,
θα νοσταλγώ όσο θα ζω!