Σας έχουν χιλιοτραγουδήσει
μικρά πλακιώτικα στενά
με τη μενεξεδένια δύση
και τα θλιμμένα δειλινά
τα πονεμένα σας τραγούδια
γίναν αγάπη και φιλιά
γίναν κυρές τα κοπελούδια
και κάθε σπίτι μια φωληά
Θα `θελα λίγο πριν πεθάνω
σ’ ένα πλακιώτικο στενό
μια βόλτα δίπλα σου να κάνω
σ’ ένα δρομάκι σκοτεινό
κι’ έτσι πιασμένοι απ’ το χέρι
προτού να φτάσει το πρωϊ
και πριν να σβήσει κάθε αστέρι
νάχουμε φύγει απ’ τη ζωή
Το σήμερα έπνιξε το τότε
μικρά πλακιώτικα στενά
και νοσταλγείτε πότε-πότε
κάποιον καιρό που δεν γυρνά
κι’ εμείς γκριζόμαλλο ζευγάρι
πάμε ταξίδι στα παλιά
ενώ της Πλάκας το φεγγάρι
μας ρίχνει ασήμι στα μαλλιά