Μακραίνει το ξενύχτι κι εγώ δεν το αντέχω
κι αυτή τη διαδρομή ποτέ δε την ελέγχω
προσπάθειες κι αν κάνω να την αποφύγω
θέλω δε θέλω σ ένα δρόμο καταλήγω
Σ’αυτό το δρόμο μου’χες πει πως μ’αγαπάς
τώρα μονάχος μεσ’τη νύχτα σαν φυγάς
τις αναμνήσεις μου να κάψω προσπαθώ
και το πικρό παράπονο
Σ’αυτό το δρόμο περπατούσαμε αγκαλιά
όταν μου άναψες στα στήθια τη φωτιά
τώρα στην άσφαλτο το δάκρυ μου κυλά
γιατί η καρδιά μου έχασε μα τίποτα δεν ξέχασε
Χαράματα πλησιάζουν στέγνωσε το δάκρυ
το πόνο το βουβό αφήνω σε μιαν άκρη
την περηφάνια μου μεσ’τη ψυχή θα πνίξω
κι αύριο βράδυ ξέρω πού θα καταλήξω
Σ’αυτό το δρόμο μου’χες πει πως μ’αγαπάς
τώρα μονάχος μεσ’τη νύχτα σαν φυγάς
τις αναμνήσεις μου να κάψω προσπαθώ
και το πικρό παράπονο
Σ’αυτό το δρόμο περπατούσαμε αγκαλιά
όταν μου άναψες στα στήθια τη φωτιά
τώρα στην άσφαλτο το δάκρυ μου κυλά
γιατί η καρδιά μου έχασε μα τίποτα δεν ξέχασε