Το χρυσό το δαχτυλίδι
τόσα χέρια απλωμένα
δεν το βρήκα σε κανένα.
Χρόνια το`δερνε το κύμα
και του χάραξε μορφή
στ`όνειρό μου το`χα δει.
Απαλά και λυπημένα
ψηλαφώντας στο σκοτάδι
κύλησε κρυφά στο Άδη.
Μεσημέρι που κοιμάσαι
αύρα καλοκαιρινή άραγε
τώρα πια να με θυμάσαι.