Θαλασσοκαφενές κουφάρι
εκεί στο ντόκο, στη γωνιά.
Κίτρινα φώτα κάθε βράδυ
άνθρωποι μόνοι, στο σημάδι,
βρισιές, καπνός και παγωνιά.
Σαν στεριανό στέκει ναυάγιο
δίχως ψυχή, χωρίς κουράγιο.
Πλοίο δεμένο στο μουράγιο
σάπιο σκαρί, ψάχνει καρνάγιο.
Θαλασσοκαφενές ρημάδι
απ’ της αρμύρα την οργή.
Μόνη παρέα του οι γλάροι,
αχ! να μπορούσε να σαλπάρει
σαν τα καράβια μιαν αυγή.